(ki aslında sizden beklenen çoktan evlenip çoluk çocuğa karışmanızdır)
baskılara göğüs germek zorunda kalırsınız
ailenizden (annenizden), akrabalardan ve arkadaşlardan
en beklenmeyeni arkadaşlar olsa gerek ama
onlar bile bir git görüş
bir bak et
kapama kendini
vb bi sürü akıl verirler size
sanki etrafınız beğenip güvenebileceğiniz adam gibi erkek doluda
siz hepsini elinin tersiyle itiyormuş gibi
yok diyorum yaaa
tamam itiyorsam da var bir sebebi demek ki
zorlamayın gerçekten boğuluyorum artık
aşka inanmıyorum artık diyorum acıyorlar
(cok acınacak bir durummuş gibi)
kalıcı olmayan anlık bir şeye neden kapılmak isteyeyim ki
günün birinde elbet sevebileceğimiz biri cıkar karsımıza inşallah diyorum
beklemekle olmaz diyorlar
anlamadım ki yoldan adam cevirip kavun gibi muamele etmemizi mi bekliyorlar
hele de insanlara güvenimin gittikçe azaldığı şu dönemde
artık insanlara güvenmekte zorlanıyorum
ki birini alıp hayatımın merkezine koymak o kadar zor benim için anlatamıyorum kimseye
etrafımda mutlu çiftler var özenmiyorum desem yalan
ama boşanan çiftleri gördükçe nedenlerini öğrendikçe
evliliğe bakışımda sertleşiyor
niye evleniyoruz?
biriyle hayatı paylaşmak için
dolayısıyla bu kişi özel olmalı
özel demek bence güven, sevgi, saygı ve beklentilerin, hayallerin, umutların bir olması demek
hayata aynı pencereden bakmak demek
ben karşı pencereden bakan adamı napayım
hep ben mi empati kurayım acaba ordan manzara nasıl diye
nereye kadar gider bu böyle
ya da o yapsa aynısını
bir süre sonra yorucu olur, daha sonrasında zorunluluk ve en son sürekli kafana kakılacak , tartışma çıkarılacak ilk neden olur
bunu istemiyorum
tamam belki cok karamsarım sonunu düşünerek hareket etmemem lazım
ama korkuyorum elimde değil
kalbimin içine bir çin seddi kuruyorum her an bir tuğla eklenen
ve engel olma isteğimde yok gibi
kabuğuna saklanmış bir kaplummbağa misali
evlilikten kaçıyorum, istemiyorum
sırf vaktidir diye dayatmalara gelemiyorum
milletin naptığı umrumda değil
birileri de evlenmese ne olacak
zaten kadın nüfusu fazla dünyada
daha bir sürü sebepte sıralayabilirim buraya ama içim daralıyor
bir bırakın artık !!
üzülüyorum annemede kızının mürvetini görmek istiyor
ama ben buna hazır değilim
yaşıtlarımın çocuk sahibi olması ya da arkadaşlarımın coğunun evli olması bu gerçeği değiştirmiyor işte
ben onlar gibi değilim
herşeyden fazla etkileniyorum ve aşırı tepki veriyorum elimde değil
onun başına geleni sanki ben yaşamışım gibi acıyı cekmişim ve geri adım atmışım
evet sacma farkındayım daha ileri adım atmamışken geriye gittiğimin farkındayım
ama elimde değil kimsenin kendi hayatından cıkarmadığını ben onlar adına cıkarıyorum
ve duvarlar örüyorum
aslında belkide sadece kendimi hapsediyorum kimbilir
kendime güvenli bir liman bulmuşum teknem ve ben mutluyuz
oyunumu kimsenin bozmasını istemiyorum
oyuna birini almak herşeyi riske atmak gibi
gereksiz!
ben zorunluluktan bir şey yapmak istemiyorum
istediğim birine güvenmek sadece
o da cok zor...
benim acımdan su an bir hamle atmak cok zor
hatta ve hatta atılan hamlelere cevap vermek...
dolayısıyla sadece kacıyorum
bu beni umursamaz küçük bir kız yapsa da
tembelin teki olsam da
duygusuz olsam da
sevmeyi beceremesem de
farketmez su an hiçkimseyi dinlemek, kimseye acıklama yapmak
aşk palavralarına aldanmak gelmiyor içimden
aşık olamamak belki benim marifetsizliğimdir ama ona da yapacak bişi yok
yani kısacası evlilik bir zorunluluksa yapılmamalı
sırf hayatında biri olsun ya da cocuk doğurayım diye evlenilmez
farklı bir şeyler olmalı anlatamasam da bilemesem de tam
günün birinde biriyle bunu hayal edebiliriz inşallah ne diyeyim
ama nolur artık beni bana bırakın
uzak olun uzak
evlilik bana bu mevsimde uğramaz...
0 yorum:
Yorum Gönder