bunca zaman sonra alışmaya çalışıyorum
birinin hayatımın ortasında yer almasına
her sözümde, hep yanımda olmasına
garip bir şey anlatmak zor
bazen çok güsel, mutlu mesutken
bazen sınırlanma, çok alışma ihtimallerinden korkuyorum
sana alışmak için çabalarken, alışmaktan da korkuyorum
seni severken bazen de kızıyorum kendime ve sana
yanındayken uzatamıyorum hiç bir sorunu
surat asışına dayanamıyorum, gül istiyorum
gün içindeki sorunlar senin yanındayken bitiveriyor
huzurluyum, mutluyum aslında
ama uzun bir yalnızlıktan çıktım sevgili
o kadar uzun ki
beklemekten bile vazgeçmişken çıktın karşıma
şimdi emin olmak istiyorum sadece
ama bunun nasıl olacağından da bir haberim
zaman diyorum tanıdıkça birbirimizi
birlikte oldukça, gördükçe, duydukça, hissettikçe...
anlaması da anlatması da zor
bazen kızıyorum kendime ne bekliyorsun diyorum cevapsız...
o kadar beklenmediksin ki
güllerle gelmen, özlemen, her gün farklı bir güsel sözle uyandırman
günlerin seninle başlaması, seninle bitmesi
gitmelerimiz, gezmelerimiz, hayallerimiz
garip hem de çok garip
gerçekmiş gibi değil
saçmaladığımın farkındayım
ben de kendimi anlayamıyorum malesef
ama garip bir şekilde bunun farkında olduğunu
ve bana zaman verdiğini biliyorum
hazır olmadığımın farkındasın
elini çabuk tut diyenlere inat...
zamanla yaşayarak gelişmeli bazı şeyler...
***
ilk tanışmamızdan bu yana 2 ay geçti sadece
ama sanki çok daha uzun zaman geçmiş gibi
hep yanımdaymışsın gibi...
garip bir şeyin içindeyiz
her günümüz her anımız bir olmaya başladı
korkuyorum
alışmaktan, yok olmandan
ve bunu sana anlatamıyorum
karmaşıksın derken
aslında bazen anlamlandıramadığın
ruh hali değişikliklerimi kastediyosun eminim
öyle ki ne demek istediğimi bile anlamıyorsun bazen
bense bilmeni istiyorum söylemeden
anlamanı istiyorum hissettirmeden
bazen enteresan bir şekilde yapıyorsun da bunu
sadece zamana ihtiyacımız var
zamana ihtiyacım var anla lütfen...
