Hayatı Umursamamak

artık hiçbir şey eskisi kadar önemli gelmiyor...
büyüdüğümden midir yoksa zamanla umursamamayı öğrendiğimden mi bilinmez,
herşey artık daha basit....
her sorunun cevabı olmasa da çoğu sorunun bir cevabı var,
yani artık herşey daha net...
siyah ya da beyaz, griler yok oldu artık....
ama uzaklaştığım bir şeyler var, tam olarak dile getiremesemde...
yetişkin olmakta etkiliyor tabi, karakterimin oturmuş olması vb...
ama başka bir şey var anlamadığım, antamadığım,
ne olduğunu çözmeye çalışmaya bile korktuğum bazen...
keşke biri gelse bak işte aldım içindeki sıkıntıyı dese...
bir peri dokundursa omzuma sopasını ve ara ara içime düşen bu sıkıntı unutulup, kaybolup gitse...
hayatı umursamama yardım etse, hayatla aramızdaki buzları eritse...
hoş o buzlar neden oluştu onuda tam çözebilmiş değilim ama...
***
son yapılan araştırmalar doğru galiba insanlar seneler geçtikçe daha karasız oluyor...
yaşadığımız çağ, bunalım çağı ...
çoğu konuda gayet net olsamda,
içimde karmaşık bir şeylerin olduğum doğru
ve sanırım bu yüzden uzaklaşıyorum hayattan....
bir şey düşünmek istemiyorum, yıpratmak istemiyorum kendimi
dolayısıyla umursamazlık baş gösteriyor sonunda...
hayatı, yaşamayı ne kadar sevsem de
ara ara duvarlar örüyorum etrafıma,
bir anda herşeyle mesafem artıyor
içimden gelmiyor kimseye bir şey söylemek ya da bir şey yapmak...
herşey boş görünüyor durduğum yerden...
ama aslında her anın ne kadar kıymetli,
hayatımdaki insanlarım benim için ne kadar önemli olduğunu biliyorum...
bu yoğun bakımda olmak gibi bir şey, herşeyin farkındayım ama kılını bile kıpırdatamıyorum...
duyuyorum, hissediyorum ama ne sesimi çıkarabiliyorum ne de hareket edebiliyorum...
umudum her zaman var ama bir mum daha yakıp ortalığı birazcık daha aydınlatmak istiyorum,
bir kibriti olan var mı??