İğde kokusu çoçukluğum...

İlk defa baharda bu kadar etrafımı sardı iğde kokusu

özlemim mi arttı

yoksa aileden, memleketten uzakta geçen 2. yıla girerken

bir hüzün mü çöktü bilinmez...

iş, güç derdiyle koşuştururken

çoçukluğumu anımsattı bana iğde kokusu...

çoçukluğumu özlemişim...

çoçukluk arkadaşlarımı, oyunlarımızı, okulu

hatta annelerimizin azarlarını bile özledim :)

oyun için harcanan bir dakika bile ne kadar önemliydi o zamanlar,

son saniyeye kadar sokakta kalıp,

annelerimizin üçüncü azarıyla koştur koştur eve giderdik

sorumluluk nedir bilmeden yaşadığım çoçukluğumu özledim

her fırsatı değerlendirip birlikte vakit geçirdiğim arkadaşlarımı özledim

evin balkonundan birbirimizle haberleşmelerimizi,

vakit kaybetmemek adına sokakta ekmek arası bir şeyler yemeyi,

bisikletle konvoy yapıp mahalleyi altüst etmeyi özledim

kazara başımıza bir şey gelirse annelerimizden nasıl saklarız diye son ana kadar dayanmalarımızı

sonra gecenin bir yarısı annelerimizden yardım istemelerimizi özledim

mahalle kavgalarını, sonrasında yaptığımız yorumları özledim

deli gibi koşturmayı,

rüzgarı hissetmenin özgürlük olduğunu düşündüğüm zamanları özledim

o zamanki dünyayı, o zamanki hayallerimi özledim

daha şu an buraya yazamadığım

ama gözlerimin önünden geçen çoçukluğumu çok ama çok özledim...

ve bu özlemimi depreştiren sadece ve sadece iğde kokusu...

çocukluğumun geçtiği apartmanın önündeki

gölgesinde oyunlar oynadığımız, dinlendiğimiz o güzel kokulu ağaç,

meğer ne kadarda işlemiş içime...

onca zaman sonra Ankara hala iğde kokuyor ve çoçukluğum bu güzelim kokuda saklı...